İnsanlık görevi…

"İş ve eş gereği ABD, Houston, Teksas’ta yaşıyorum. Geçen hafta başımdan geçen ilginç ve gerçekten çok etkilendiğim olay, evime yakın bir postanede gerçekleşti. Yeni yıl hediyesi olarak internet aracılığıyla satın aldığım kol saati paketten camı çatlamış çıkınca, vakit kaybetmeden derhal iade formunu doldurup soluğu postanede aldım.

Postaneye girdiğimde 20-25 kişi kuyrukta hizmet bekliyordu. Burada Noel de yaklaştığı için marketten bir ekmek bile alınsa mecburen onlarca insan arkasında sıraya dizilip normalden çok daha uzun süre beklemek zorunda kalınıyor.

Hizmet eden sayısı sadece 2 kişi olunca, hele bir de hizmet edenler işinden, canından bezmiş bir suratla ve isteksizliğin yansıdığı süratle iş görünce bekleme süresi sabırları zorlayacak düzeye tırmanıyor.

Girdiğim kuyrukta arkama döndüğümde bir 30-35 kişinin daha geldiğini gördüm. “Neyse, en azından ortalardayım” diye sevinme payı çıkardım.

Tam 40 dakika sonra sıra bana geldi. Paketi görevliye uzattım, “Adresler üzerinde yazılı” dedim. “Paketi neden bantla kapatmadınız?” diye sordu.

Girişteki “Paket içeriğini görmek isteyebiliriz. Lütfen paketlerinizi açık bulundurunuz” uyarısını gösterdim. Sesini yükselterek sinirle “Kapıda ne yazdığını iyi biliyorum. Derhal paketinizi bantlayın” dedi. Sıradaki herkes artık bizi dinliyordu.

Yanı başındaki bantı göstererek, “Rica etsem verebilir misiniz?” dedim. Yanıt yine aynı yüksek sesle geldi: “Hayır, o bant bana ait, müşteri kendi bantını kullanacak!” “Yanımda bant yok, sizin bant için para ödesem…” dediğim an görevli hanım sesini daha da yükseltti.

3 adım ötede, bir ayakkabı kutusu büyüklüğündeki, sadece paketleme servisleri için yapılmış 20 dolarlık bantı işaret ederek satın almamı istedi. “15 santimetrelik kutu için bana o bantı aldırmanız size mantıklı geliyor mu?” diye sordum.

“Bantı al ve derhal sıranın sonuna geç!” diye bağırırken sinirden kıpkırmızı kesilmişti. Aynı hışımla kuyruktaki bir sonraki kişiyi (“Sıradaki” anlamına gelen) “Next!” diye çağırdı.

İşte o an dondum kaldım… Çünkü sırada hiç kimse ilerlemedi. Sıranın başındaki beyefendi, “Şu kutuyu derhal bantlayın ve hanımefendinin işini bitirin önce” dedi. Görevli öfkeyle bağırıyordu: “Anyone else… Next!” 30 kişi yerinden kıpırdamıyordu. İkinci görevliye de gitmiyorlardı.

Hizmet durmuştu. Sıradan bir yaşlı bayan, “76 yaşındayım ve dizlerim ağrıyor, ama o bayanın paketini bantlayıp görevinizi yerine getirmediğiniz sürece buradan bir adım atmıyorum” dedi.

Görevli elimden paketi sinirle çekip kutuyu benim söylediğim postane bantıyla yapıştırdıktan sonra ödememi alana kadar karmakarışık duygularla kalakalmıştım. Neredeyse ağlamak üzereydim. Sıraya dönüp “Thank you all” (Hepinize teşekkürler) diyebildim sadece… Gülümseyerek el salladılar.

Dışarı çıkıp arabama oturunca kontağı çalıştırmadan bir süre park yerinde düşündüm. Herkesin işi gücü var. Nasıl oldu da tek bir kişi “Acelem var” diyerek sıranın önüne atlamadı? Nasıl oldu da onca kişi bir kişiye yapılan haksızlık için tepki gösterdi?

O sırada benden hemen sonraki yaşlı beyefendi işini tamamlamış, dışarı çıkmıştı. Arabama yaklaştı, pencereyi açtım. Gülümseyerek kafamdan geçen soruları yanıtladı:

“Size yapılan bu yanlış için üzgünüm. Doğada hayvanlar, ağaçlar ve hatta mikroplar birbirleriyle bağ içerisinde hareket ederken biz insanlar birbirimizden çok koptuk.

YANLIŞ, anında tespit edilerek sineye çekilmeden, derhal toplu olarak tepki gösterilmez ise ‘NORMALLEŞTİRİLİR’. O hizmet eden bayan bir dahaki sefere yanlış yaparken iki kez düşünecek. Biz görevimizi yaptık. Hadi size iyi seneler…” NEVA ÇİTCİOGLU BANES – Habertürk

Türklerin Kibar İnsanı Ezme Huyu İnsanı Kibarlıktan Soğutur.

 "Ben istiyorum ki sabah minibüse bindiğimde günaydın deyip gülümseyerek paramı uzatayım, birine yer verdiğimde gülümseyerek teşekkür etsin, bebek arabalı bi kadına kibarlık yapıp yardımcı olunca ‘tbi ki ypcksn çnk bnu bn çkrdm slk’ modunda olmasın, taksiye bindiğimde hal hatır sorayım, gelen kuryeye iki çift laf edeyim.

 Ama olmuyor.

Gülümsediğin minibüsçü iş atıyorsun sanıyor. Yer verdiğin insan ‘tbi ki bnm hkkm çkl şrdn bee’ modunda ağzına kirli çorap sokmuşum gibi bi ifadeyle g*tünü yerleştiriyor.

Bebek arabalı terörü zaten lanet bi şey, bi çocuk doğurdu diye kendisini piremses sanan etrafındaki herkesi de kendi etrafında dört dönmesi gereken köleler sanan insanlar çoğu.

Hele taksiciler, azıcık güler yüz gösterirseniz size it gibi davranıp 8 kere dolaştıracak kadar salak olduğunuzu sanıyorlar. Kuryelerle ilgili zaten hala hiç hoş şeyler hissetmediğim için pek mümkün olmuyor.

 Bu örnekleri yazar sabaha kadar çoğaltırım.

Bu insanlar it gibi davranılmaya o kadar alışmış ki, insan gibi davranan birini görünce hemen it gibi davranmaya başlıyorlar. Sonra bu insanlar neden bu kadar suratsız.

Ulan gülmeyi o kadar seven, tanıdığım tanımadığım herkese gülümseyip hal hatır sorabilecek bi insanım, ama bu yüzden yanlış anlaşılmaktan ya da salak yerine konmaktan bıktım.

Mağazalarda açtığım kıyafetleri katlar tekrar yerine koyarım, ve o suratsız tezgahtar minnettar olacağına gelip atarlı hareketlerle açıp tekrar topluyor böyle çarpa çarpa.

Olm siz hayırdır?

Kantinde sıra bekliyorum, çay almak için.

Adam o kadar insanın gözünün içine baka baka öne geçiyor, çay istiyor. “beyefendi sırayı görmediniz galiba, biz sıradayız” diye nazikçe uyarıyorum primitif, evrimini tamamlayamamış, hayvan desem hayvana hakaret olacak bu or*spu evladını bana diyor ki “çay alıcam, ne sorun yapıyorsun”. Sanki o sadece çay alacak da ben Suriye sorununu çözeceğim.

1.95 lik boy pos sağ olsun sadece biraz yüksek perdeden (hala hakaret ve tehdit etmeden) net ve sert bir şekilde tekrar uyarınca aynı et yığını anında geri vites yapıyor ve sırıtarak diyor ki “tamam o kadar önemliyse geç sen al”.

Sanki lütfediyor varlığı, genetiği, uzayda kapladığı alan tamamen ziyan olan bu yaratık. Sanki sadaka veriyor. Sanki istese kendi zorbalıkla hakkımı yiyebilir ama hadi neyse bu seferlik affediyor beni, sıramı bana bağışlıyor.

Ben eminim gözü kesse beni dövmeyi, daha minyon bir adam olsam ya da kadın olsam işi kavgaya kadar götürecek. Çünkü orman kanunuyla yaşıyor. Uyaran adama bakıyor “bu beni döverek öldürür” deyip anında geri vites yapıyor.

Başta kibar girmeyip yakasından yakalasam “sıraya geç yoksa çaydanlığı g*tüne sokarım senin” desem, ilk baştaki o cevabı da veremeyecek pardon görmedim falan deyip kaçacak.

Hastaneye aracımla girmek için kapıdaki araçların güvenlik kontrolünü bekliyorum, yandan bi taksici or*spu çocuğu o kadar bekleyen aracı geçerek burnunu önüme sokmaya çalışıyor. Camı açıp “napıyorsun, görmüyor musun o kadar insan bekliyor sen neden öne geçiyorsun” dediğinde sanki ben medeniyetin gereği olarak değil korkak, pısırık, ezik biri olduğum için kibar konuşuyormuşum gibi bağırarak “ne var lan, çok konuşma geç” diyor ve araçtan iniyor beni dövecek sözde.

Çünkü aracın içindeyken görünmüyor fiziğin nasıl. Ben de araçtan inince hass**ktir çekip “ben öne geçmedim ki, bekleyecektim orada ehi” diyor ve u çekip hastaneye girmekten vazgeçip kaçıyor neme lazım dayak falan yerim diye.

Halbuki bilmiyor fiziksel bir tehdit oluşturmadığı sürece kendisiyle angajmana girmeyeceğim (o da savunma amaçlı). Çünkü kendi boyu 1.65 olmasa, bu kadar boylu poslu güçlü olsa herkeslerle anında kavga edecek. Çünkü orman kanunuyla yaşıyor.

Bu kadar küçük olaylara normalde “ya sabır” der güler geçerim ama her gün bunun gibi sürüyle gelişmemiş et yığınının her alanda benzer şekildeki tavrını görünce yoruluyorum. mecburen kibarlığı, hoşgörüyü göz ardı etmek durumunda kalıyorum. bu kadar bozuk toplum sanırım bir tek Ortadoğulularda var." kaynak: https://eksisozluk.com/turklerin-kibar-insani-ezme-huyu–2470491?a=nice  

Sonucu tahmin etmek zor değil. Birkaç saat içinde, fakir mahalledeki araç oldukça büyük zarara uğrarken diğeri olduğu yerde zarar görmeden kalmış.

Bu sonuçlara göre, yoksulluk ve ötekileştirme bu suçun işlenmesinde en büyük rolü oynamıştır.